به یاد کودکان ارمنی که قربانی قتل عام شدند

بر لب آنان هنوز آوازهای ناتمام،

در دل آنان هزاران آرزوی پاک بود،

بی نصیب از اسب چوبی مانده و چرخ و فلک،

بی گنه قربانی بیداد دژخیمان شدند.

****

مانده محروم از نوازش ها و بازی ها،

ضربه های تازیانه، زخم های نیزه بر تن،

پابرهنه، ناتوان،

رهسپار خیمه گاه مرگ بودند،

رهسپار وادی سوزان ((دیرالّززور)) .

****

سر به سر از ((وان)) و ((موش))

تا فرات و تا بیابان های داغ و سوخته،

زاری بی خانمانان بود و اشک،

کاروان های یتیمان بود و مرگ…

با صدای قهقۀ مستانه آدمکشان،

کرکسان شوم، بی پروا

بر فراز دشت ها و دره های خون

روز و شب همواره در پرواز بودند …

****

گر نبود اردوی مرگ و قتل گاه ((دیرِ زور)) ،

گر به خون رنگین نمی شد موج غلتان فرات،

این زمان شاید هنوز آن کودکان می زیستند،

دورشان فرزندها و نوه ها گردیده ده چندان.

****

ای عزیزان، ناشکفته غنچه های زودمرگ!

کودکان میهن من، با دلی اندوهناک

بر مزار بی نشانتان

تازه گل های محبت می فشانند،

تازه گل هایی، بر آنها شبنم رخشان اشک.