ســرمقــاله

در پاییز ‏‎۱۳۸۱‏ش، هنگام نوشتن سر مقاله یکی از نخستین شماره  های پیمان، ناخودآگاه یادی هم کردیم از آرش کمانگیر و هایک ناهاپت، اسطوره  های دیر آشنای دو قوم پارس و ارمن، که در ‏تشابهی مثال زدنی هریک به رسم روزگار خود تیر در کمان کردند و کمر همت به ترسیم و تحکیم مرزهای دو تمدن   ایران و ‏ارمنستان بستند.‏

در آن روزها، به گذشته در هم تنیده دو قوم دل بسته و قدم در راه شناخت سازندگان تاریخ آنها نهاده بودیم تا آماده امری خطیر شویم: ‏شناساندن فرهنگ و تاریخ هر یک از این دو قوم  به دیگری و ارتقای سطح همکاری  های فرهنگ  ساز فرهیختگان ایرانی و ارمنی.‏

در آن آغاز، نگران بودیم که مبادا در راه نیل به اهداف فصلنامه و جست و جو در مشترکات فرهنگی دو قوم تنها بمانیم، برخوردی یک جانبه و یک بعدی و تنها از نگاه و قلم فرهیختگان و نویسندگان ارمنی داشته باشیم، گام  هایی را که در این مسیر می  پیماییم هدف قرار دهیم و در نهایت اصل هدف ‏را به فراموشی سپاریم.‏

اما باور دست  اندرکاران فصلنامه به هدف نهایی و پافشاری هیئت تحریریه برای نیل به آن سبب شد تا گروه ‏نویسندگان فصلنامه به ارتقای هرچه بیشتر کیفیت مطالب آن همت گمارند و بدین ترتیب، گام به گام امکان جلب همکاری هرچه بیشتر فرهیختگان ‏فارسی  زبان را نیز فراهم آورند.‏

تدوین و انتشار شماره  هایی با مطالب متنوع و پربار و مرتبط با فرهنگ و تمدن دو قوم در کنار ویژه  نامه  ها سبب گسترش همکاری  های دانش  پژوهان و اندیشمندان فارسی  زبان و ارمنی  زبان شد تا جایی که بیش از ‏نیمی از مطالب این شماره به قلم فرهیختگان فارسی  زبان است و به تازگی نیز، افتخار همکاری با یکی از دانش  پژوهان فارسی  زبان را، به منزله عضو ثابت هیئت تحریریه به دست آورده  ایم.‏

مجموعه مقالات هماهنگ و همسوی نویسندگان ارمنی  زبان و فارسی  زبان در خصوص آرامستان  های ارمنیان در ‏رشت و خمین و آرامگاه  های پادشاهان اشکانی در سرزمین ارمنستان، که حاوی اطلاعات ارزشمند باستان  شناختی، انسان  شناختی و جامعه  شناختی است؛ گزارش پژوهشگری فارسی  زبان در خصوص معماری سنتی ارمنیان ایران و تأثیر ‏شیوه زندگی و تعاملات فرهنگی ـ اجتماعی جلفانشینان در معماری اصفهان؛ مقاله  ای در خصوص تأثیر هنر میناس، ‏نقاش ارمنی، بر هنر ایرانی؛ نوشته  ای تحلیلی در مورد یکی از آثار ارزشمند آودیس آهارونیان، نویسنده شهیر ارمنی؛ نگاهی به ‏معماری و نقش  های دیواری کلیساهای خوی و سلماس؛ تحقیقی درباره دیاسپورای ارمنی در سرزمین مصر؛ و نقد و بررسی ‏دو کتاب ارزشمند به قلم پژوهشگران فرهیخته فارسی  زبان در این شماره نمونه  هایی از این همکاری و منادیان خوش  یمن همان همگامی مطلوب و ‏همکاری فرهنگی میان فرهیختگان دو قوم هستند که از آغاز راه به دنبال آن بودیم.‏

با توجه به گستردگی فرهنگ دو قوم و فصل  های مشترک آن بر این باوریم که کنکاش در آنها ـ با نیت تبلور ‏اشتراکات، شناخت بهتر از یکدیگر و بهره  وری از فضای احترام متقابل ـ تنها با همکاری جمعی ایرانیان ‏فارسی  زبان و ارمنی  زبان ممکن خواهد بود. از این رو، هیئت تحریریه فصلنامه این مجال را مغتنم می  شمارد تا از همه ‏ فارسی  زبانان صاحب  قلم برای مشارکت در گسترش و استحکام هرچه بیشتر روابط فرهنگی دو قوم دعوت به عمل ‏آورد.‏