سرمقاله

در نظر داشتیم که بخش خاص این شماره از فصلنامه را به اساطیر ارمنی اختصاص دهیم و در سرمقاله نیز از اساطیر و نقش آنها در جوامع بشری سخن برانیم که مرگ او اتفاق افتاد…

اساطیر و شخصیت های حماسی زاده فکر انسانند و نمایشگر مجموعۀ آمال او.

انسان هرآنچه را که ندارد و می طلبد، هر آنچه را که خواهانش است و نمی یابد و هر آنچه را که جوهر قدرت و مرحم زخمش می پندارد، در هیبت اسطوره و قهرمان رویایی می بیند.

اگر اسطوره ها را دربند زمانهای قدیم بدانیم، می توانیم شخصیت های حماسی روزگاران خود را در مقام قهرمان ها و الگوی خود قرار دهیم و خصلت های نمونه شان را همیشه به یاد داشته باشیم.

امانوئل ملیک اصلانیان کلید های هنر و معرفت را توائماً در دست داشت.

خوبی ها را در لفاف تواضع می پوشانید و از قدرت بی مانند تسخیر روح همنوعان خود برخوردار بود.

امانوئل شخصیت حماسی پرتلاطم ما بود. شخصیتی که برای نواختن پیانو عرفان را به کار می گرفت. شخصیتی که موسیقیِ بتهوون را در حد کمال و در زادگاه موسیقی کلاسیک به موسیقی دانان حرفه ای ارائه می نمود و شخصیتی که متواضعانه خودشناسی را به شهرت و بزرگداشت و تملق ترجیح می داد.

استاد ملیک اصلانیان حدود دو ماه پیش چشم از جهان فرو بست. او در طول زندگی پربار خویش، سه نسل پیانیست تربیت کرد و از این پس در قالب شخصیتی والا الگوی نسل های بی شمار خواهد بود.

در روزگاری که هنر در گرو مادیات است، در زمانی که عرفان بوی ناآشنا به خود گرفته است و در زمانی که صلح و دوستی جای خود را به جنگ و کینه سپرده است، ما جهانیان نیاز به الگوهای انسانهای متعالی و همیشه زنده داریم که هم رهنمای امروزمان باشند و هم امیدهای آینده مان.

روحش شاد..