نام واروژ کریم مسیحی شاید اولین اسمی بود که من در دوران نونهالی ام به منزلۀ کارگردان سینما شنیدم. زمان اکران پردۀ آخر حدوداً دوازده ساله بودم و هنوز هم آگهی های بلند تلویزیونی اش را خوب به یاد دارم. هشت سال پس از این تاریخ وارد سینما شدم، با فیلمی به نام شور عشق. خاطرم هست در همان روزهای اول فیلم برداری از یکی از تهیه کنندگان آن فیلم پرسیدم: ((چرا واروژ کریم مسیحی فیلم نمی سازد؟)) . پاسخ داد: (( کسی با این جور کارگردان ها کار نمی کند. فیلم هایشان پرخرج و پرزحمت است)). این را گفت و کنجکاوی مرا از این مرد دو چندان کرد.

هشت سال بعد از این پرسش، روزی در ترافیک خستۀ ظهر تهران خانمی به نام آناهید آباد با من تماس گرفت و خودش را دستیار واروژ معرفی کرد. اینکه بعد از آن چه شد بماند تا اینکه تردید ساخته شد.

خوب می دانم که تردید نه بهترین فیلم من است نه بهترین فیلم واروژ. تردید بیشتر حاصل تلاشی است که مهم ترین ثمرۀ آن فیلم ساختن واروژ بود بعد از سال ها.

در خبرها خواندم زمانی که جوزپه تورناتوره سومین فیلمش را کلید زد دولتمردان ایتالیایی بیش از سی میلیون دلار در اختیارش گذاشتند تا عاشقانه ای به نام باریا بسازد. کاش دولتمردان ما هم برای اساتیدی چون واروژ چنین امکاناتی فراهم می کردند تا آسمان هنر این مرز و بوم هیچ گاه خالی از قریحه و دانش ایشان نباشد. بر این باورم که این مهم دور از ذهن نیست، علی الخصوص، با اقبال ویژه ای که هم از طرف همکاران و هم از طرف مسئولان به شخص واروژ وجود دارد.

به امید روزی که قدر واروژهایمان را بیشتر بدانیم. به امید روزی که واروژهایمان قدر خود را بیشتر بدانند و بالأخره به امید روزی که واروژهایمان هر سال فیلم بسازند. آمین.

پی نوشت:

بازیگر فیلم تردید